Monday, July 29, 2013

कहाणी Table Mountainची


                Table Mountain केलेच शेवटी. खरं तर Table Mountain हे काही त्यावर लिहिण्याएवढे मोठे नाही, पण आपोआप झाले ते.
                इथे केपटाऊनमधे कार नाही म्हणजे कठीण होते. Combi हा पर्याय असतो तसा. पण बदनाम आहे Combi. Security च्या नावाने बोंब. तसा Sea point हा भाग secure मानला जात असल्याने Camps Bay ला Combi ने गेलो होतो मी. पण Table Mountain ला Combi पण जात नाही. Bus च्या नावाने तर शंखच आहे. एकाला पटवून मला Table Mountain ला सोडायला लावले. ५० विनवण्या, त्यांच्या त्यांच्या सोयी नंतर का होईना, इष्ट स्थळी पोचलो. त्याला काम असल्याने, मला न्यायला यायला जमणार नव्हते त्याला. पुढचे पुढे म्हणून तिकिटाच्या रांगेत उभा. २ रांगा दिसल्या. एक खूप मोठी होती. "Online" ticket काढताना "Buy online & avoid line at ticket office" असे वाचले होते. तिथल्या official ने छोट्या लायनीत उभे केले. मी खुश. बिच्चारे Offline वाले असा भाव तोंडावर घेऊन counter ला गेलो, ऐटीत तिकीट नंबर सांगितला. online च्या घुश्श्यात, mobile वर PDF open करून. लोकांना शून्याला "ओ" म्हणायची का सवय आहे मंडेला जाणोत. त्यातून 405785097 ह्या नंबर मधे न समजण्यासारखे काय आहे? पण मला ५ वेळा सांगावा लागला नंबर. फोर, झिरो.. म्हटल्यावर ४ वेळा शून्य लिहिले तिने. मग फोर, ओ, फाईव्ह..
                अखेरीस तो नंबर तिच्या पचनी पडला आणि Nolubabalo अश्या अत्यंत गोड नामधारी मुलीने तिकीट मला सुपूर्द केले. आता डोंगरावर मी काचेच्या पेटीतून जाणार होतो. त्याच्या तिकिटावर "Always remain on footpath' असे लिहिले होते. मुळातला रस्ताच नव्हता, तर footpath कुठला!! ज्या रांगेकडे पाहून मी हसलो होतो, त्याच मोठ्या रांगेत मला ते तिकीट घेऊन उभे राहावे लागले. तीच रांग Cable Car कडे जाणाऱ्यांची होती. शेवटचा member म्हणून त्यात मी दाखल झालो. सरकत सरकत एका पेटी जवळ पोचलो. त्याला cable वगैरे काही दिसेनाच! आता cable शिवाय, cable car आम्हाला कशी नेणार ह्या चिंतेत असतानाच, ती जुनी car फक्त शो साठी ठेवल्याचे दिसले. तिथेच हिरव्या फडक्या समोर प्रत्येक ग्रुप चे फोटो काढत असलेले दिसले. हा प्रकार लगेच लक्षात आला. त्या फडक्या समोरचा फोटो कशाततरी घुसडणार आणि आपल्याला तोच फोटो विकायला ठेवणार. घेतला तर घेतला. गाजराच्या पुंगीसारखा प्रकार होता तो. Digital photo फुकट असतात म्हणून हो. roll चा जमाना असता तर असे फोटो त्यांनी फुकट घालवले असते काय.. पैसा आला की कोंकणस्थीपणा आलाच. परदेशी काय आणि आणखी कुणी काय. नांवं फक्त "कोब्रा"ना!! असो... माझ्या बाबतीत ही पुंगी त्यांना मोडून खावी लागणार होती. एक तर हिरवा फडका... हिरवा!! मी एरवी फोटोच काढू दिला नसता, पण एका गौरवर्णीय मुलीने please sir, thank you. वगैरे म्हटल्यावर म्हटलं बाई, काढ पाहिजे तेवढे फोटो.
                काचेच्या पेटीकरता lift ने वरती जावे लागणार होते. आमच्या लिफ्ट मधे पहिला शिरणारा इसम मीच. मी बापडा गुपचूप जाऊन कोपऱ्यात उभा राहिलो. सगळे माझ्या मागोमाग. दरवाजा लागला, automatic! (हल्ली मला automatic हा शब्द एकाच पद्धतीने उच्चारता येतो, ज्याने "मी आणि माझा शत्रुपक्ष" ऐकले असेल, त्याने त्याच सुरात वाचला असेल.) लिफ्ट भलतीच smooth हो. धक्का नाही, काही नाही. मिनिटाभराने सगळ्यांच्या लक्षात आले की लिफ्ट तिथेच आहे, हललीच नाहीये. वर जायचे बटणच दाबले नसल्याने आम्ही तिथेच होतो. लिफ्ट मधे पहिला शिरणारा इसम मी. अर्थात मी बटण दाबले असेन असे गृहीत धरून कोणीच त्याकडे लक्ष दिले नव्हते. दरवाज्याप्रमाणे सगळेच Automatic असेल म्हणून मी उगाच बटण दाबले नव्हते. कोणीतरी ते सत्कार्य केले आणि आम्ही ५ व्या मजल्यावर पोचलो.
        नंबर आल्यावर काचेच्या पेटीत घुसलो. कडेच्या काचेजवळची जागा बाकीच्यांनी पटकावल्याने मी आपला मध्यभागी instructor उभा असतो त्याच्या बाजूला उभा राहिलो. तिथे गोलाकार बाकडे दिसले. बरंय म्हणून वाईच टेकलो. पेटीची दारं बंद होऊन पेटी सरकू लागली तर तो गोलाकार भाग, बाकडे आणि त्यावरच्या माझ्यासकट फिरू लागला. वेंधळेपणामुळे असले फजितीचे प्रसंग मला नवीन नव्हते त्यामुळे प्रसंगावधानाने पटकन camera काढत उभा राहिलो आणि excuse me म्हणत त्या गोल चबुतर्‍यावरून कडेला गेलो. camera उंचावून थोडे फोटो टिपले. निसर्गाचे. त्या कौतुकाच्या cable car ने ४ मिनिटांत आम्हाला वर नेऊन सोडले. मग मी रोज दुपारी जेवायला तिथेच जात असल्याच्या थाटात फिरायला लागलो.
                धपाधप फोटो ओढत होतो मी. तेवढ्यात २ दुर्बिणी दिसल्या आणि त्यातून २ तरुणी निसर्ग न्याहाळताना दिसल्या. मी पण आपली apartment दिसत्ये का ते पाहू म्हणून नंबर लावला, तिथे चक्क रांग किंवा गर्दी पण नव्हती. आश्चर्य वाटले. तरुणींनंतर त्या दुर्बिणीला डोळे आणि नाक लावले तर निसर्ग वगैर काही नाही, माझ्याच डोळ्यांची बुब्बुळे दिसत होती, नाकाजवळ आलेली. झोल काय म्हणून बघितलं तर खाली पैसे टाकायला जागा आणि R1.5 लिहिलेले. लगेच गर्दी नसल्याचा उलगडा झाला. एवढ्या वर येऊन दुर्बिणीतून काय बघायचे, स्वतःच्या डोळ्यांनी निसर्ग न्याहाळ्यावा, म्हणून बाजूला झालो.
                आता माझा फोटो घ्यायला कोणीच नव्हते माझ्याबरोबर. timer लाऊन एखादा फोटो नेहमीच घेतो हो आम्ही trek ला गेल्यावर, पण इथे ते शक्य नव्हते. शेवटी जी जागा आपल्याला आवडेल ती जागा पकडायची आणि बकरा शोधायचा. असे १-२ जण सापडतातच की.. मुलगा त्याच्या GF/बायकोचा फोटो काढत असतो आणि ती त्याचा, पण त्या दोघांचा एकत्र फोटो काढणारे कोणीतरी त्यांनाही पाहिजे असते. समाजसेवेच्या भावनेने मी स्वतःहून त्यांचा फोटो काढायला पुढे व्ह्यायचो. मग त्यांनी "Do you want your photo with Lion's head/camps bay?" असले काहीतरी विचारले की त्यांचं मन मोडणं बरोबर दिसत नाही म्हणून माझा Camera त्यांना देऊन २-३ फोटो काढून घ्यायचो. मग पुढची जागा, पुढचा बकरा!
                असे ८-९ बकरे धरून फोटो काढून घेतले. एक जर्मन जोडपे सापडले. फोटो झाल्यानंतर त्यांच्या बोलण्यातून ते confuse आहेत असे दिसले. लगेच माझ्या ४ पिढ्या capetown मधल्या असल्याच्या थाटात, Sea Point, Lion's head, camps bay, robin island वगैरे दाखवले. मी कुठे राहतो विचारल्यावर Sea Point असे वजनदार उत्तर दिले. पुण्यात कुठे राहतोस याला "सदाशिव पेठ" हे जसे वजनदार आहे तसेच sea point हे इथे आहे. त्यांनी Are you afrikan? म्हटल्यावर मात्र Do I look like Afrikan? असे आवाज जऽऽरा चढवून विचारले. आता मी "केळकर" दिसत नाही हे मान्य. पण म्हणून Afrikan? ऐकून नाय घेणार!! त्यांचे sorry घेऊनच पुढे गेलो. आता २ "बकऱ्या" होत्या. त्यांनी मात्र मी भारतीय असल्याचे लगेच ओळखले आणि पुढच्याच महिन्यात तिकडे येणार असल्याचे सांगितले. मी लगेच ताजमहाल सोडूनही बरेच काही बघण्यासारखे आहे हे सांगितले. जसा वर आलो होतो तसाच काचेच्या पेटीतून खाली परत आलो.
                आता खरा प्रश्न होता तो परतीचा. Table Mountainच्याच एका कर्मचाऱ्याला पकडून त्याला यक्षप्रश्न टाकला. त्या महिलेने चक्क मला स्वतः Combi मिळवून दिली. मी शिरल्यावर combi च्या डायवरने अजून ८-१० प्यासेंजर मिळवलेन. त्यांत २ जर्मन, ४ कोरिअन आणि २ ब्राझील च्या तरुणी होत्या. २ पुरुष कुठले होते त्याकडे मी लक्ष नाही दिले. क्लीनर मस्त होता. गप्पा चालू झाल्या, त्याने एका माणसाचे नांव घेऊन मला तो माहित आहे का ते विचारले, मी बेधडकपणे हो म्हटले. त्याच्या बोलण्यावरून तो फुटबॉल खेळाडू असावा असे मी ताडले. तो किती मस्त खेळतो, पहिल्यापासूनच.. वगैरे चढवल्या. आता १२वीत Radius, Ulna हे पायाचे हाड समजून ५ पैकी ३ मार्क मिळवलेत, तर खेळाडू क्या चीज है... Arsenal आणि Manchester United या फक्त नावांच्या भांडवलावर चढवत होतो. पण किती चढवणार? तरी काही कुट प्रश्न मी परतवले. गप्पा मात्र जोरात चालू झाल्या. कोरिअन आणि जर्मन लोक बोलायला गोड हो एकदम पण!! ;)
                कोरिअन पैकी एकीने माझ्या कपाळावरचा तिळा बघून ते काय ते विचारले. इकडे मला हा प्रश्न नवा नव्हताच. देवाची प्रार्थना करताना तो लावतो वगैरे सांगून I'm not married! ही माहितीही दिली. गैरसमज नको म्हणून बाकी काही नाही. NedBank मधे तिळा बघून Have you got married today morning? असे मला तिथल्या बाईने विचारले होते. फक्त लग्नात भारतीय पुरुष असे काहीतरी लावतात अशी तिची कल्पना. अजून एका दुकानात तर माझ्या कपाळाकडे बोट दाखवून "हे" कुठे मिळते असेही एका बाईने विचारले होते.
                City, Green point, waterfront करत करत सगळे उतरले आणि मी, डायवर अन् तो क्लीनर एवढेच शिल्लक राहिलो. क्लीनरने अजून कोणाश्याश्या माणसाचे नांव विचारले. उगाच रिक्स नको म्हणून मी माहित नाही असे सरळ उत्तर दिले तर तो चवताळलाच! Dont you know Sachin Tendulkar? He is GOD of cricket. I love him. म्हणून तो काळ्याचा लाल होऊ लागला. मी चटकन माफी मागितली. मी आधी वेगळेच काहीतरी ऐकले होते, मी काय करणार. मग दोघांनी सचिनची स्तुती केल्यावर तो मुंबई कडे वळला. bollywood, सलमान, शाहरुख वगैरे चालू झाले त्याचे. आता तो ग्रेट शाहरुख म्हणाला असता तरी मी लयच ग्रेट पण म्हणायला कमी केले नसते. एकटाच होतो न Combiत. गप् गुमान त्याच्या हा मधे हा मिळवले आणि Sea Point ला उतरलो. पुढच्या weekend ला नक्की भेटू म्हणून निरोप घेतला.
                इति Capetownपुराणे आफ्रिकाखंडे Table Mountain कहाणी सुफळ संपूर्ण.

Friday, February 22, 2013

छोटी छोटी बाते....

छोटी छोटी बाते....
परत स्फोट... बॉम्बशोध पथक.. बघ्यांची गर्दी, सर्कस बघायला आल्यासारखी... परत चर्चा...
जोरदार बंदोबस्त.. मग investigation...पोलीस राबणार.. समितीची नेमणूक.. त्यात वशिलेबाजी...
त्यावर चर्चा... माननीय नेते मंडळींची भाषणे...
बडे बडे शहरो मे छोटी छोटी बाते... 
लोकांची मते.. वाचकांचे पत्र व्यवहार... निषेध आरोप.. प्रत्यारोप...
जाहीर माफी... खलबते.. मुलाखती... आजचे सवाल... SMS...
८१% होय.. १५% नाही... ४% माहित नाही....
investigation सुरूच... जवाबदारी कोणीतरी घेई पर्यंत...
TV वर लोकांची रडारड... बड्या नेत्यांची विमानातून/हेलिकॉप्टरमधून/ऐसी गाडीतून भेट... त्यावर चर्चा... नकला..
प्रत्युत्तरे... पलटवार... स्फोटात सापडलेल्या लोकांचे संसार उभे करण्यासाठी प्रयत्न... सरकारी मदत घोषणा... आधार कार्ड.. बँक खाते... "आधार" अनिवार्य?
मिडियातर्फे निषेध... स्थानिक नगरसेवक, आमदार, खासदार यांच्या भेटी...
सोन्याचे शर्ट घालून फोटो... मुलांचे दणक्यात लग्न... चुकीचे? बरोबर?..  
आजचा सवाल... संपादकीय लेख...
निषेध मोर्चे... मेणबत्त्या... श्रद्धांजली.... फेसबुक... ऐसीत बसून आरामदायी खुर्ची... कीबोर्ड बडवणे... 
मी काय करतोय????
मुसलमानच असणार हे... हैदराबाद ना, बहुसंख्य मुसलमान, हिंदुत्ववादी असतील... संघाची मदत... वृत्तपत्रात दखल/बे-दखल.. फोटो...
IM च्या पेज ला लाईक्स... RSS च्या पेजला पण लाईक्स...
नाक्यांवर चर्चा.. जेवताना चर्चा... गुलाबजाम, आईस्क्रीम खाताना चर्चा... फेसबुकवर video sharing... लेखच्या लेख... मी काय करतोय?
पोलिसांना शिव्या, नेत्यांना शिव्या... परप्रांतीय...
स्फोट करणारे घरी एसीत बसून TV वर सगळं बघून हसत आहेत...
नेत्यांची भडकाऊ भाषणे... बस पेटवा... भारत बंद... निषेध... 
नेत्यांना अटक... पोलिसांच्या गाडीतून जाताना त्यांचे लोकांना हात हलवून अभिवादन... हसत हसत.. घोषणा देत...
अजून एक गुन्हा दाखल... संध्याकाळी सुटका.. press conference...कदाचित जाहीर माफी... लोक खुश...
रास्ता रोको... हार-तुरे.. समारंभ...
क्रिकेट? खेळाडूंना आमंत्रणे... निषेध... तरीही खेळाचा सामना सुरक्षित...
खेळाडूंना राजकारणात अडकवणे... चुकीचे? बरोबर? दिग्गजांची मते... परत चर्चा...
शहरांत मुलींना तोंडावर रुमाल बांधायला बंदी... आमचा हक्क सोडणार नाही... रुमाल बांधणारच... सुरक्षा गेली तेल लावत..
मुसलमानांना बुरख्यावर बंदी? नाही... धार्मिक भावना दुखावायच्या??
फतवे... २ गट...
सापडला... सापडला....
शेख, अब्दुल, शकील... धागेदोरे..अटक.. जिहादी घोषणा... भारतातूनच अटकेचा निषेध, मोर्चे... We are all Abdul, hang us till death....
राष्ट्रीय स्मारक उध्वस्थ... गोळीबार... पेटवा गाड्या... अन्याय... अन्याय.. अल्पसंख्यांक... पोलिसांच्याच गाडीवर उभं राहून पाकिस्तानचा झेंडा...
बडे बडे शहरो मे छोटी छोटी बाते....
सापडले.... साध्वी प्रज्ञा... भगवा दहशतवाद... हिंदू अतिरेकी... मुसलमान गरीब बिच्चारे...
मोर्चे.. माफी... थंड!!!!
दिल्लीत बलात्कार... बोअरच्या भोकात प्रिन्स...
घोटाळे... काही हजार कोटींचे... चाऱ्यापासून विमानापर्यंत... स्वीस बँकेत खाते... काळा पैसा... उपोषण... मनधरणी... मोसंबी रस.. उपोषणावरून राजकारण.. आंदोलन... गांधी टोप्या... लोकांना टोप्या...
स्फोट विरला... आवाज विरला... लोक विसरले...
समझोता एक्सप्रेस सुरु... शस्त्रसंधी... काश्मीर... काश्मिरी पंडितांच्या हत्या सुरूच... अलीगढ university...मतांचे राजकारण...
सगळे थंड... सगळे आपापल्या कामांवर... नेत्यांसकट..
आणि मी तरी काय करतोय????
त्याच जाहीर सभा, तेच फलक... त्याच घोषणा.. तीच आश्वासने.. तेच आरोप-प्रत्यारोप...त्याच निवडणुका आणि तेच नेते...
तीच कामे.. पैसे.. लाच... तेच प्रश्न.. वाहतूक, पाणी, शेतकरी...
तेच सगळे...

बडे बडे शहरो मे तो छोटी छोटी बाते होती ही रहती है....

Thursday, February 7, 2013

किल्ले घनगड (Ghangad)

Fort name: Ghangad
Base villege: Ekole, Bhambarde
Type: Easy (As ladder is placed there now.)
How to go: From Pune to Lonawla. Take left towards Amby Vally. Continue straight till you find "Koraigad" at left. Continue with right side of road. At "Bhambarde Fata" take right. Continue straight. After 7-8 KM, there is "Saalghar" village. Don't go at right. Just after 1-2 KM, "Tail-Bail Fata" is there. Take left for Ghangad (right for Tail-Bail). Continue till you find ST bus stop & take right. Now the road take you to Bhambarde Village then Bhambarde Gavthaan & then Ekole.

Distance is about 105 KM from Pune.

Another route is by Pune-Chandani Chowk-Pirangut-Poud-Mulshi Dam_Bhambarde. Distance is about 90 KM.

Whats there at fort:
There are 2-3 tanks with drinking water & other 2-3 with drinking water if chlorinized.
Temple of Gaarjai Devi. 5-6 people can sleep inside & 5-6 outside.
Toilet is there at fort, but its not usable as its not clean.

                २५,२६,२७ जानेवारी जोडून सुटी असल्याने ट्रेकचे जोरदार planning चाललेले होते. त्यासाठी ब्लॉग वाच, साईट्स धुंडाळ, नकाशे बघ सगळे करून झाले आणि अखेर सगळेच फसल्याने गप् गुमान घरी गेलो. मात्र आई-बाबा आणि मित्र यांच्याबरोबर फिरण्याचा योग जुळून आला आणि "जयगडचे दीपगृह" बघण्याचे समाधान पदरात पाडून घेतले.
                परत आल्यावर मात्र परत planning चालू झाले. परत ब्लॉग, साईट्स, नकाशे........शनिवार-रविवार चा plan आम्हा सहा जणांची विविध ठिकाणी adjustment करून फिक्स झाला. आणि ४ जण त्यांच्या-त्यांच्या अपरिहार्य कारणाने गळाले. तोपर्यंत पराग ओकला मी जवळ-जवळ तयार केले होते. पण ३ जणांत २ दिवसांचा ट्रेक? अर्थातच तोही रद्द होण्याशिवाय पर्याय नव्हता. तहान ताकावर भागवायची म्हणून घनगड निवडला. १ डे साधा ट्रेक.
                पन्नास पाऊणशे फोन, कधी निघायचे, स्टे करायचा कि नाही, शनिवारी करायचा कि रविवारी वगैरे वर चर्चा झाल्यावर शनिवारीच संध्याकाळी जायचे ठरले. उशिरा निघायचे होते ५ नंतर वगैरे... आता तर चांगले ५ जण झाले होते. पराग, मी, आनंद, समीर आणि त्याच्या मित्र. दुपारी २-२:३० च्या दरम्याने समीर चा फोन आला कि त्याला जमणार नाहीये. पर्यायाने त्याच्या मित्राचे कॅन्सल होणे आलेच. आता ५ जण आहोत म्हणून स्टे करायचे ठरले होते पण २ कॅन्सल... ३ जणांत स्टे ट्रेक करायचा!!!(फुल्या फुल्या... सगळे Planning मधेच cancel झालेले ट्रेक सांगून पाडतोय  कि काय एक blog post ??) पण नाही पण आम्ही तिघांनी ताकावर का होईना तहान भागवायचेच ठरवले होते. दुपारी ३:३० ला ठरले कि तासाभरात चांदणी चौकात भेटायचे. मी आनंद आणि पराग.

घनगड

                 गुगल मॅपवर घनगडचा रस्ता चांदणी चौक-पिरंगुट-पौड-मुळशी धरण-भांबर्डे असा होता. परागने लोणावळ्यावरून जायचे ठरवले होते, पण गुगल करायला वेळ नव्हता. त्यामुळे लोणावळ्यानंतर शोधकार्यच होते. लोणावळ्यात पोचलो, एका उडप्याच्या गल्ल्यात पैसे जमा केले आणि त्याबदल्यात वडा-सांबर आणि चहा हादडून "भांबर्डे" शोधार्थ निघालो.
                एक मात्र आहे, Amby Vally च्या निमित्ताने का होईना रस्ते चकाचक आहेत. अंधार पडला नसला तरी उंबरठ्यापर्यंत आला होताच. २-२ जणांना विचारत, रस्त्याची खात्री करत गाड्या हाकत होतो. इथे येताना थांबू, इथला फोटो काढायचा येताना अशी "येतानाची पोतडी" भरत होतो. भांबर्डे हे गांव असल्याने ते लवकर झोपते. रस्त्याला माणूस नसले विचारायला आणि समोर २ रस्ते दिसले कि काय होते ते अनुभवण्याची इच्छा नसल्याने लवकरात लवकर पोहचायचे होते. भांबर्डे हे बऱ्यापैकी मोठे नांव होते. ज्याला विचारू त्याला ते ठाऊक होते.
                डावीकडे कोराईगड असावा असा अंदाज आला. फाट्याजवळ हॉटेलबाहेर पुनःश्च "भांबर्डे कुठे" विचारणा केली असे २-२ जणांनी ४ वेळा "पुढे चौकात उजवीकडे, डावीकडे नाही जायचे" बजावल्यावर गियर टाकणार इतक्यात "तुम्ही दोघंच का? पुढे जंगलातून जातो रस्ता, सुनसान असतो." असे "कसे काय जाणार बाबा हे शहरातले लोक रात्री त्या जंगलातून.." type चेहरा करून विचारले. "नाही नाही, अजून एक आहे न पुढे " असे दिलासा (स्वतःला कि त्यांना!) दर्शक "दो से भले तीन" च्या धर्तीवर (स्वतःशीही मान्य करून) सांगितले.
                मग "पुढचा चौक" शोध सुरु.. एक हॉटेल लागले आणि २ रस्ते. हॉटेल मधला अण्णा पंक्चर शोधण्यासाठी टायरटयूब पाण्यात टाकून बुडबुडे काढत बसला होता. "भांबर्डे?"... काही नाही. "भांबर्डे कुठे हो?" - मी. पाण्यातल्या टायरटयूब मधून बुडबुडा आला आणि नंतर कोणीतरी काहीतरी विचारत असल्याची जाणीव त्याला झाली. टयूबवरच्या बुडबुड्याच्या उगमस्थानाशी खूण करत ती परत पाण्यात बुडवली आणि "भांबर्डे? उजवीकडे." ट्युबवर अजून दुसरे भोक न सापडल्याने त्याने माझ्याकडे वळून explain केले. "सरळ जा, पुढच्या चौकात उजवीकडे वळा, भांबर्डेच्या चढात जायचे ना?" आता "भांबर्डेचा चढ" काय भानगड माहित नसली तरी हो म्हटले. त्याच्या सहकाऱ्याने "सामने जाके, चौक मे, राईट लेनेका हां" बजावले. पुढे एक तिठा आला आणि उजवीकडे कडेला पाटी दिसली "भांबर्डे". अंतर वाचण्याच्या प्रयत्नात divider जवळ रेव्यावर गाडी गेली. मुकाट्याने गाडी थांबवून वळवली आणि बोर्ड वाचला. हाच तिठा तो "उजवीकडे वळण्यासाठीचा पुढचा चौक" होता. Amby Vally चा रस्ता सोडला आणि खराब रस्ता लागला. आता तो ११ किमी जंगलातून जात होता. खरोखरच एकही माणूस, गाडी नव्हती आसपास. दोन्ही गाड्यांमध्ये जास्त अंतर न राखता जात होतो. गावात ST जात असल्याने रस्ता अगदीच वाईट नव्हता. जरा वेळाने आवाज ऐकू येऊ लागला. कोणी माणूस नाही आणि गाणी? डाव्या बाजूने एक गावकरी डोक्यावर लाकडाची मोळी घेऊन चालली होती. तिच्याकडे batttery नव्हती किंवा तिला गरज वाटत नसावी, पण मोबाईलवर गाणी ऐकत चालली होती. पुढे एका माणसाने "उजव्या बाजूच्या रस्त्याने जा" असे सांगितले. थोड्याच अंतरावर "सालतर" नावाचे गांव लागले. परत २ रस्ते. उजवीकडचा पकडला. लगेचच ST ची शेड आणि २-३ घरं होती. एका मंदिरात ७-८ मुलं बसली होती. १-१ करत प्रत्येकाने "काय रे? कोण? काय पायजे?" विचारून घेतले आणि "पुढे जाऊन उजवीकडे वळा" असे सांगितले. म्हणजे आत्ता आम्ही वळलेले वळण हे "ते" उजवीकडचे वळण नव्हते. मग U-turn मारून सरळ निघालो. परत २ रस्ते आणि पाटी "तैल-बैल फाटा". पण त्या पाटीवर "तैल-बैल कुठे" ते लिहिलेच नव्हते... "उजवीकडे वळा" ची सूचना असल्याने तिकडे वळणार होतो पण अचानक आठवण झाली. पराग चा मित्र घनगड ला आधी जाऊन आला होता. सगळ्यांनी फोन काढले. डोकोमो कडून रेंज ची अशा व्यर्थ होती. Idea ने फक्त त्याचा काही उपयोग नसल्याची idea दिली. "BSNL है मेरे लिये" ने साथ दिली. पण परागच्या मित्राला अशी पाटीच आठवत नव्हती. तोपर्यंत एक प्रकाश दिसला आणि गाणी ऐकू येऊ लागली. ह्यावेळी गाडीवरचा माणूस स्वतःच मोठ्ठ्या आवाजात गाणी म्हणत होता. तो "तैल-बैल" चा रहिवासी होता. उजवीकडे जाणारा रस्ता तिकडे जात होता. नशीब गेलो नाही आधी, कारण हे ही वळण "ते" उजवीकडे वळायचे नव्हते. त्याने "घनगड ला नंतर जा, आधी आमच्याकडे तैल-बैल ला चला की" असे आमंत्रण दिले. "उद्या येऊ जमलं तर" असे सांगितले तर "घोडके (की तत्सम काहीतरी) गुरुजी विचारा कोनालापण आणि या आमच्याकडे" बोलून निघून गेला.
                गाड्यांची तोंडं फिरवून डावीकडच्या रस्त्याने "भांबर्डे" गावात जाणारा "तो" उजवीकडचा फाटा शोधत निघालो. एखाद्-दोन किमीवर ST ची शेड आणि "तो" उजवीकडे जाणारा फाटा लागला. तिथे उभ्या असलेल्या लोकांना विचारून त्याची खात्री केली. अखेर भांबर्डे गांव लागले. पुढे २ किमीवर एकोले गांव आहे असे कळले. रस्ता पण बरा होता. वस्ती दिसली, मंदिरही दिसले. गाड्या उभ्या केल्या आणि गडाकडे जाणारा रस्ता कुठे ते तरी बघून ठेऊ याची चौकशी करण्याच्या इराद्याने मनुष्य शोधू लागलो. शेजारच्या घरातल्या खिडकीजवळ यजमान आणि त्याची पत्नी फोनवर त्यांच्या शिकायला दुसरीकडे असलेल्या मुलीशी बोलत होते. आपल्यालाच काही वाट दिसते का ते बघत होतो. मुळात गडच दिसत नव्हता तर वाट काय दिसणार... मग त्या माणसाचे बोलणे पुरे व्ह्यायची वाट बघण्याशिवाय पर्याय नव्हता. एक तर गेले २ दिवस गावात रेंज नसल्याने त्यांचा मुलीशी  संपर्क झाला नव्हता असे त्याच्या बोलण्यावरून समजले. त्याचे बोलणे उरकल्यावर एकोले गांव पुढे असून हे भांबर्डे गांवठाण आहे हे ज्ञान मिळाले.
                गावातली 'संध्याकाळ' उलटून गेली होती हे त्याच्या मुखातून येणाऱ्या तांबूस वासाने जाणवून दिले. गडावर १५ मिनिटांत जाल असेही त्याने सांगितले. आता 'त्या' अवस्थेत १५ मिनिटांत घनगड काय, तैल-बैल वर सुद्धा १५ मिनिटांत without rope जाऊन येता येते असे म्हणाला असता.
Making tea on portable stove

                पाचच मिनिटांत एकोले गांव आले. चौकशीला थांबल्यावर २-३ जण पुढे आले. बहुतेकांची संध्याकाळ उलटून गेलीच होती. एक जण वाट दाखवायला पुढे आला. आत्ता खरा गड दिसला. तेवढ्यात एका माणसाने "'मारुती कदम' विचारत कसे नाही आलात तुम्ही?" असे विचारले आणि स्वतःची ओळख "मी मारुती कदम" अशी करून दिली. आम्ही 'मारुती कदम' अशी चौकशीही केली नाही आणि आम्हाला दुसराच कोणीतरी माणूस वाट दाखवतोय याचे त्याला प्रचंड आश्चर्य वाटले.  मग त्याने परत आम्हाला वाट दाखवली. गडाच्या अर्ध्यात '' देवीचे देऊळ आहे. १५ मिनिटांत गडाचा माथा काय, अर्ध्या तासात ते देऊळ जरी आले तरी तिथे राहू असा विचार करून head-torch काढला. २ torch च्या प्रकाशात वाट न सोडता बरोबर १५-२० मिनिटांत मंदिराजवळ पोचलो. "वरचा दिवा बघतच जा, माळावर उजवीकडे वळण लागेल, तिकडे जाऊ नका" हे लक्षात ठेवत देऊळ बरोबर सापडले होते. देऊळ उत्तम होते. सामान ठेवले. आता आमच्यासमोर आकर्षण होते ते परागच्या "portable stove" चे! चहाचे समान, पराठे वगैरे बाहेर काढले. maggie चा प्रोग्राम आधीच कॅन्सल केल्याने हेच आमचे जेवण होते. परागने काढलेल्या सामानात स्टोव्ह कुठे दिसेना. पण एका dissection box एवढ्या खोक्यातून कंपासपेटी बाहेर काढली आणि ती उघडून स्टोव्ह म्हणून मांडली. त्यात डांबरगोळी सारखी वडी ठेऊन त्याच्या ज्योतीवर चहा केला. पराठा, चिवडा आणि पोळ्या ह्यांचा त्या चहाबरोबर फडशा उडवला.
                डोक्यावर torch असल्याने गडावर जाणारी वाट कशी आहे ती बघावी म्हणून बाहेर पडलो. थोडे वर गेल्यावर एक "आधुनिक स्वच्छकुपी" दिसली, आणि जरा वर मागच्या बाजूला एक गुहाही सापडली. परागच्या SLR मधून फोटो काढून घेतल्यावर शिडी शोधू लागलो. मुख्य दरवाजातून आत गेल्यावर २ गुहा सापडल्या, त्यात पाण्याचे पाईप, बादल्या वगैरे साहित्य दिसले. शिडी चढून बघितली आणि उरलेला गड सकाळसाठी surprise म्हणून ठेवला आणि देवळात परत आलो. फोटो काढण्यासाठी ठिकाणं मात्र हेरून ठेवली होती.
Ladder

                परागच्या android कृपेने पंचांगात रविवारच्या सूर्योदयाची वेळ पाहून नवीनच घेतलेल्या sleeping bag चे उद्घाटन केले. देवळात झोपल्याने थंडी वगैरे लागलीच नाही. ६ ला उठून, तोंडं घुसळून झाल्यावर गोळी पेटवून चहा केला. राखीव चिवडा आणि पराठे संपवले. सगळं सामान देवीच्या हवाली करून वरती धाव घेतली. परागला त्याच्या SLR चा वापर करायची संधी खूप वेळा दिली. पूर्वेकडच्या मोठ्या डोंगरामुळे सूर्यप्रकाश अडत होता. पश्चिमेकडे तैल-बैल घोडके(?) गुरुजींची आठवण करून देत होते. बालेकिल्ल्यावर ध्वज फडकत होता. पिण्यायोग्य पाण्याची २-३ आणि इतर ३-४ टाकी, मोठी चीप आणि त्याखालची "" देवी आणि संपूर्ण गड पाहून ९:४५ ला गावात परत आलो. ताडासह इतर भरपूर झाडे, गाई-गुरे, गावकरी यांना राम-राम करून परतीच्या प्रवासाला लागलो.
                रात्रीच्या वेळी सुनसान, भयाण वाटणारा तो रस्ता आता मात्र सुंदर भासत होता.